رویداد تروریستی اخیر در مهمانخانه پارک پلیس کابل، باز هم روایت های درد ناکی در قلب زخمیان این رویداد از خود بجا گذاشته است.
ذبیح الله یکتن از زخمیان رویداد اخیر مهمانخانه پارک پلیس در کابل می گوید در نخستین دقایق پس از زخمی شدن به خانمش زنگ زد و گفت که مرا ببخش شاید دیگر هرگز به خانه بر نگردم.
وی می گوید: در حالی که بغض عمیق گلویش را گرفته و اشک در چشمانش حلقه زده بود از خانمش طلب بخشش کرد و گفت که اگر به خانه بر نگردد از فرزندانش مراقبت کند.
ذبیح الله را روز جمعه در شفاخانه ایمرجنسی شهر کابل در حالی ملاقات کردیم که یک پرستار این شفاخانه زخم های وی را پانسمان می کرد.
وی که کارمند یکی از موسسات خصوصی در کابل است برایم گفت که در چهارشنبه شب به سیمیناری که در این مهمانخانه برگزار شده بود دعوت بود.
از ذبیح الله خواستم تا از چشم دیدش در شب حادثه برایم قصه کند:
" هفت و نیم شب وقت صرف نان شب شده بود، یک بچه جوان داخل شد و یک مقدار نان را گرفت و پهلوی خارجی ها نشست بعد از آن که نان خورد برخاست و تفنگچه اش را کشید در کمرش شاجور های مرمی بود و مرمی هایش را تبدیل می کرد، در قدم اول همان خارجی های را که اتباع ایتالیا بودند بالای شان شلیک کرد و بعداً طرف ما آمد و شلیک کرد و سه تن از دوستانم شهید شدند."
ذبیح الله می گوید، پس از آن یک گلوله به سینه و دو گلوله دیگر به پاهایش اصابت کرد به زمین افتاد و در حالیکه اضطراب تمام وجودش را فرا گرفته بود به سختی نفس می کشید.
وی می گوید که فرد مهاجم یک تن بود، لباس سیاه و مرتب به تن داشت و ریش اش را نیز تراشیده بود:
" یک بار شلیک کرد پس دوباره به دهلیز برآمد صدایش را می شنیدم که میز ها و چوکی ها را در راه زینه که در منزل دوم بود می انداخت تا پولیس ها داخل آمده نتوانند. دوباره برگشت و هر نفری را که می خواست چک می کرد و خودش را مطمین می ساخت که از بین رفته یا نرفته، کسانیکه نفس می کشیدند بالای شان دوباره شلیک می کرد."
بر اساس گزارش ها در حمله طالبان بر هوتل پارک پالیس در منطقه کلوله پشته شهر کابل 15 نفر ملکی افغان و خارجی کشته شده و تعداد دیگر زخمی شدند.
حمله شام چهارشنبه بر این هوتل زمانی صورت گرفت که ده ها تن برای اشتراک در یک محفل فرهنگی و هنری در این هوتل جمع شده بودند.
گروه طالبان مسوولیت این حمله را به عهده گرفته و در خبرنامه شان گفته اند که در این رویداد یک مهاجم سهم داشته و تعداد زیادی از مهمانان در این حمله کشته شده اند.
ذبیح الله می گوید که سه تن از همکارانش که با وی در یک میز نشسته بودند همه کشته شدند:
" زمانیکه از دهن دروازه شروع کردند فهمیدم که طرف من میآید از بغلم زیاد خون میآمد، باز خون ها را گرفتم، خون ها لخته شده بود در روی خود لخته های خون را ماندم در چشمانم ماندم، آمد وقتی دید که دوستانم کشته شدند مرا سیل کرد فکر کرد که در چشمانش و رویش فیر کردیم و از بین رفته، باز رفت. "
وی می گوید: زمانیکه به چهار اطرافش می نگریست که همه جا را جسد های بیجان و خون گرفته تصور نمی کرد که باز به زنده گی اش ادامه دهد زیرا کاملاً ناامید شده بود:
" زمانیکه شخص انتحار کننده رویش را آن طرف می کرد من بند تنبان خود را باز کردم وپ ایم را بسته کردم، در روی سینه ام که مرمی اصابت کرده بود از طرف دیگر برآمده بود باز بخاطری که خون ضایع نشود انگشتانم را به جای که مرمی خورده بود فروبردم. امید زنده گی را نداشتم برای خانمم زنگ زدم و گفتم که اگر زنده بودم دوباره شما را خواهم دید و اگر نبودم از بچه هایم مراقبت کن."
در شفاخانه ایمرجنسی کابل به جز از ذبیح الله سه تن از زخمیان دیگر این رویداد نیز بستری بودند که همه شان پس از تداوی مرخص شده اند.
ذبیح الله می گوید که دو ساعت پس از وقوع این رویداد نیرو های امنیتی وارد عمل شدند و در این مدت محافظین مهمانخانه پارک پلیس برای دفاع از جان مهمانان این مهمانخانه هیچ اقدام نکردند.
مقامات امنیتی این رویداد را مشابه به حمله مهاجمان بر هوتل سرینای کابل که در شب سال نوسال 1393 رخ داد می خوانند.
این حمله و تلفات برخاسته از آن واکنش های شدیدی را در داخل و خارج از کشور به همراه داشت.
سازمان عفو بین المللی یا امنستی انترنشنل می گوید که حمله بر یک هوتل در قلب کابل نشان می دهد که طالبان به زندگی انسانها هیچ ارزش قایل نیستند.
ذبیح الله از رهبران حکومت وحدت ملی می خواهد تا در خصوص جلوگیری از تلفات افراد ملکی اقدام نمایند و با کسانیکه به زنده گی انسان ها حرمت قایل نیستند هرگز از در مصالحه پیش نیآیند.
ویدا بره کی
