بیش از دو سال است که واشنگتن، ناتو و حکومت افغانستان یک طرفه تلاش دارند تا رهبری طالبان را به میز مذاکره بی آورند. چنانچه قبل از کنفرانس جنوری سال 2010 میلادی لندن، حکومت افغانستان یک دوکتورینی اتخاذ کرد که در آن ادعا گردید رهبری طالبان عمدتاً اشخاص معتدل و میانه رو هستند و آشتی با آنها ممکن می باشد.
به تعقیب آن حامد کرزی رییس جمهور افغانستان علناً طالبان را به مذاکره دعوت نمود و شورای عالی صلح را به منظور تقویت بخشیدن پیامش برای آوردن صلح تاسیس کرد که طرف تایید واشنگتن نیز قرار گرفت، ولی طالبان هیچگاه به میز مذاکره حاضر نشدند. بنوشته نشریه نشنل انترست چاپ امریکا، بعضی از رهبران طالبان بعداً در مذاکرات خصوصی موقف واقع بینانه ای از خود نشان دادند که فکر می شد مایل به مذاکره می باشند.
اما اعلامیه اخیر طالبان کاملاً روشن ساخت که آنها در جهت آشتی برای بر داشتن گام های سیاسی جدی هستند. ذبیح اله مجاهد سخنگوی طالبان در اعلامیه اخیر گفت، بمنظور ایجاد اعتماد، ایالات متحده امریکا باید بعضی از اعضای رهبری طالبان را از زندان گوانتنمو آزاد نماید.
نشریه نشنل انترست می نویسد، گزارش های افشا شده می رساند که ایالات متحده امریکا بدو علت آماده گی می گیرد تا یک تعداد از رهبران سابق طالبان را از زندان گوانتنمو آزاد نماید:
یکی اینکه آوردن مصوون آنها به قطر، کمترین خطری برای یکجا شدن دوباره آنها با شورشیان در بر ندارد و دوهم اینکه واشنگتن با کمترین مصرف قادر خواهد بود که بیبیند آیا طالبان در بدل رهایی زندانیان می توانند چیز قابل ارزشی تحویل بدهند یا خیر.
اما این موضع و موقف ایالات متحده امریکا نسبت به سال های گذشته کاملاً متفاوت است. باین معنی که درین گفتگو ها نه پاکستان و نه هم حکومت افغانستان شرکت دارند. در حالی که هرگونه معامله صلح موفقانه در افغانستان نیاز به تایید و همکاری پاکستان دارد، زیرا سال هاست که پایگاه های طالبان در پاکستان است و از آنجا حملات شانرا در افغانستان راه اندازی می نمایند. همچنان رسیدن امریکایی ها در هرگونه معامله بدون مشارکت و تایید حکومت افغانستان ارزش کمتر خواهد داشت. زیرا حکومت افغانستان در هر نوع آتش بست و سر انجام در هر نوع معامله سیاسی یک رکن اصلی و عمده است.
از جانبی آقای کرزی حق دارد که فکر کند باز کردن دفتر ارتباطی برای طالبان در قطر، تلاشی است برای سست ساختن کنترول کرزی بالای روند سیاسی افغانستان. اما حکومت کرزی اطمینان دریافت کرده که از جر یان گفتگو ها دور نخواهد ماند.
نشریه نشنل انترست می پرسد بعد از باز کشایی دفتر در قطر چه اتفاق خواهد افتاد؟ بنوشته نشریه، تا کنون طالبان از نعمت ارتباط یک جانبه برخوردار بودند، اعلامیه های آنها روی قول و قرارها بحث نمی کرد، اما با ایجاد دفتر این حالت تغییر می کند.
طالبان بزودی درک می کنند که در ستراتیژی دوامدار جنگ و مذاکره مشکلات سیاسی نهفته است و با ایجاد دفتر آنها مجبور خواهند بود به شکایت ها مبنی برکشتن مردم بیگناه ملکی توجه کنند و گوش بدهند. در حالی که در گذشته از حملات و کشتن مردم ملکی مانند هوتل انترکانتیننتال مباهات می کردند، ولی این گونه حرکت ها برای یک دفتر سیاسی با داشتن آدرس دایمی عمیقاً آزار دهنده خواهد بود.
نشریه در اخیر مقاله می نویسد، بعد از 10 سال ستراتیژی های امنیتی که نه افغانستان آرام گردید و نه هم طالبان از القاعده جداً شدند، اکنون حد اقل اینجا بعضی نشانه هایی از گفتگوها و دپلوماسی برای پایان دادن احتمالی جنگ دیده می شود. لذا باید گفت که بدون مداخله و دادن یک فرصت به صلح امکان ختم جنگ میسر نمی باشد. بناً با توجه به خطرات عمده ای که وجود دارد، این بهتر است که محتاطانه بسوی صلح حرکت کرد نسبت به این که هیچگونه اقدامی در زمینه بعمل نی آورد.
به تعقیب آن حامد کرزی رییس جمهور افغانستان علناً طالبان را به مذاکره دعوت نمود و شورای عالی صلح را به منظور تقویت بخشیدن پیامش برای آوردن صلح تاسیس کرد که طرف تایید واشنگتن نیز قرار گرفت، ولی طالبان هیچگاه به میز مذاکره حاضر نشدند. بنوشته نشریه نشنل انترست چاپ امریکا، بعضی از رهبران طالبان بعداً در مذاکرات خصوصی موقف واقع بینانه ای از خود نشان دادند که فکر می شد مایل به مذاکره می باشند.
اما اعلامیه اخیر طالبان کاملاً روشن ساخت که آنها در جهت آشتی برای بر داشتن گام های سیاسی جدی هستند. ذبیح اله مجاهد سخنگوی طالبان در اعلامیه اخیر گفت، بمنظور ایجاد اعتماد، ایالات متحده امریکا باید بعضی از اعضای رهبری طالبان را از زندان گوانتنمو آزاد نماید.
نشریه نشنل انترست می نویسد، گزارش های افشا شده می رساند که ایالات متحده امریکا بدو علت آماده گی می گیرد تا یک تعداد از رهبران سابق طالبان را از زندان گوانتنمو آزاد نماید:
یکی اینکه آوردن مصوون آنها به قطر، کمترین خطری برای یکجا شدن دوباره آنها با شورشیان در بر ندارد و دوهم اینکه واشنگتن با کمترین مصرف قادر خواهد بود که بیبیند آیا طالبان در بدل رهایی زندانیان می توانند چیز قابل ارزشی تحویل بدهند یا خیر.
اما این موضع و موقف ایالات متحده امریکا نسبت به سال های گذشته کاملاً متفاوت است. باین معنی که درین گفتگو ها نه پاکستان و نه هم حکومت افغانستان شرکت دارند. در حالی که هرگونه معامله صلح موفقانه در افغانستان نیاز به تایید و همکاری پاکستان دارد، زیرا سال هاست که پایگاه های طالبان در پاکستان است و از آنجا حملات شانرا در افغانستان راه اندازی می نمایند. همچنان رسیدن امریکایی ها در هرگونه معامله بدون مشارکت و تایید حکومت افغانستان ارزش کمتر خواهد داشت. زیرا حکومت افغانستان در هر نوع آتش بست و سر انجام در هر نوع معامله سیاسی یک رکن اصلی و عمده است.
از جانبی آقای کرزی حق دارد که فکر کند باز کردن دفتر ارتباطی برای طالبان در قطر، تلاشی است برای سست ساختن کنترول کرزی بالای روند سیاسی افغانستان. اما حکومت کرزی اطمینان دریافت کرده که از جر یان گفتگو ها دور نخواهد ماند.
نشریه نشنل انترست می پرسد بعد از باز کشایی دفتر در قطر چه اتفاق خواهد افتاد؟ بنوشته نشریه، تا کنون طالبان از نعمت ارتباط یک جانبه برخوردار بودند، اعلامیه های آنها روی قول و قرارها بحث نمی کرد، اما با ایجاد دفتر این حالت تغییر می کند.
طالبان بزودی درک می کنند که در ستراتیژی دوامدار جنگ و مذاکره مشکلات سیاسی نهفته است و با ایجاد دفتر آنها مجبور خواهند بود به شکایت ها مبنی برکشتن مردم بیگناه ملکی توجه کنند و گوش بدهند. در حالی که در گذشته از حملات و کشتن مردم ملکی مانند هوتل انترکانتیننتال مباهات می کردند، ولی این گونه حرکت ها برای یک دفتر سیاسی با داشتن آدرس دایمی عمیقاً آزار دهنده خواهد بود.
نشریه در اخیر مقاله می نویسد، بعد از 10 سال ستراتیژی های امنیتی که نه افغانستان آرام گردید و نه هم طالبان از القاعده جداً شدند، اکنون حد اقل اینجا بعضی نشانه هایی از گفتگوها و دپلوماسی برای پایان دادن احتمالی جنگ دیده می شود. لذا باید گفت که بدون مداخله و دادن یک فرصت به صلح امکان ختم جنگ میسر نمی باشد. بناً با توجه به خطرات عمده ای که وجود دارد، این بهتر است که محتاطانه بسوی صلح حرکت کرد نسبت به این که هیچگونه اقدامی در زمینه بعمل نی آورد.
