سفیر و نماینده خاص سابق امریکا به افغانستان زلمی خلیلزاد که به حیث سفیر امریکا در عراق و سازمان ملل متحد هم کار کرده است در مصاحبه با رادیو آزادی گفت، کنفرانس کنونی بن با کنفرانس اول بن تفاوت دارد زیرا در آن وقت افغانستان فاقد یک حکومت بود و جامعه جهانی مهار این کنفرانس را بدست داشت تا یک حکومتی که بتواند ارزش های دموکراسی و حاکمیت قانون را تضمین کند، در افغانستان بقدرت برسد.
اما در کنفرانس دوم بن رهبری بدست حکومت افغانستان است و راه های انکشاف افغانستان در ساحات مختلف، نقش این کشور در جامعه جهانی و مسوولیت جامعه جهانی در قبال آن واضح خواهد شد.
به گفته آقای خلیلزاد تعهدات و پلان های که در کنفرانس اول بن مطرح شد قسماً بخوبی عملی شده ولی نارسایی های هم داشته است.
آقای خلیلزاد افزود، کنفرانس دوم بن قدم های بعدی که حکومت افغانستان می بردارد و نقش کمکی را که جامعه جهانی می تواند در رسیدن به این اهداف بازی کند، برملا خواهد ساخت.
در رابطه با تصمیم پاکستان که در این کنفرانس حضور نخواهد داشت آقای خلیل زاد گفت، برای رسیدن به امنیت در افغانستان مصالحه در داخل و راه حل منطقوی و بین المللی نیاز است که در این راه حل پاکستان مهره اساسی می باشد.
به گفته او اگر پاکستان کمک های خود را به عناصر افراطگرا که در افغانستان علیه قوای امریکا و افغان می جنگند ادامه بدهد، جنگ به ساده گی خاموش نخواهد شد و مصارف امریکا هم بیشتر خواهد شد. از این رو امریکا باید تلاش کند که پاکستان سیاست خود را تغییر بدهد، زیرا به گفته آقای خلیل زاد این کشور نمی تواند همزمان هم دوست امریکا باشد و هم دشمن آن.
او افزود، امریکا در 10 سال گذشته راه های تفاهم و دوستی با پاکستان را پیش گرفته بود، ولی این حرکت سبب نشده است که پاکستان سیاست خود را تغییر بدهد.
اکنون در امریکا بیشتر راه های فشار بر پاکستان مد نظر می باشد از جمله متوقف ساختن کمک ها. در بعضی حلقه های امریکایی حتی این نظر وجود دارد که امریکا در داخل خاک پاکستان عناصری را که بر قوای امریکا و افغان در خاک افغانستان حمله می کنند، بطور مشخص هدف قرا بدهد و به نظر آنها شاید این گونه فشارها، پاکستان را وادار نماید که از کمک به شورشیان دست بکشد که در آنصورت راه صلح در افغانستان هموارتر خواهد شد.
اما در کنفرانس دوم بن رهبری بدست حکومت افغانستان است و راه های انکشاف افغانستان در ساحات مختلف، نقش این کشور در جامعه جهانی و مسوولیت جامعه جهانی در قبال آن واضح خواهد شد.
به گفته آقای خلیلزاد تعهدات و پلان های که در کنفرانس اول بن مطرح شد قسماً بخوبی عملی شده ولی نارسایی های هم داشته است.
آقای خلیلزاد افزود، کنفرانس دوم بن قدم های بعدی که حکومت افغانستان می بردارد و نقش کمکی را که جامعه جهانی می تواند در رسیدن به این اهداف بازی کند، برملا خواهد ساخت.
در رابطه با تصمیم پاکستان که در این کنفرانس حضور نخواهد داشت آقای خلیل زاد گفت، برای رسیدن به امنیت در افغانستان مصالحه در داخل و راه حل منطقوی و بین المللی نیاز است که در این راه حل پاکستان مهره اساسی می باشد.
به گفته او اگر پاکستان کمک های خود را به عناصر افراطگرا که در افغانستان علیه قوای امریکا و افغان می جنگند ادامه بدهد، جنگ به ساده گی خاموش نخواهد شد و مصارف امریکا هم بیشتر خواهد شد. از این رو امریکا باید تلاش کند که پاکستان سیاست خود را تغییر بدهد، زیرا به گفته آقای خلیل زاد این کشور نمی تواند همزمان هم دوست امریکا باشد و هم دشمن آن.
او افزود، امریکا در 10 سال گذشته راه های تفاهم و دوستی با پاکستان را پیش گرفته بود، ولی این حرکت سبب نشده است که پاکستان سیاست خود را تغییر بدهد.
اکنون در امریکا بیشتر راه های فشار بر پاکستان مد نظر می باشد از جمله متوقف ساختن کمک ها. در بعضی حلقه های امریکایی حتی این نظر وجود دارد که امریکا در داخل خاک پاکستان عناصری را که بر قوای امریکا و افغان در خاک افغانستان حمله می کنند، بطور مشخص هدف قرا بدهد و به نظر آنها شاید این گونه فشارها، پاکستان را وادار نماید که از کمک به شورشیان دست بکشد که در آنصورت راه صلح در افغانستان هموارتر خواهد شد.
