بعضی از مقامات غربی به این نظر اند که حمله انتحاری برای قتل رهبر شورای عالی صلح افغانستان برهان الدین ربانی کار شبکهء حقانی بود.
این شک و گمان بیشتر به شرایط قتل ارتباط می گیرد نه اسناد و شواهد واقعی.
اسناد و شواهدی بدست آمده در مورد کشته شدن پروفیسر برهان الدین ربانی می تواند امکانات دست داشتن شبکهء حقانی را در این حمله نشان بدهد، اما این عمل را به شبکهء حقانی منحصر نمی سازد.
نظر به شرایط، رحمت الله واحدیار که حمله کننده انتحاری را با خود به خانهء آقای ربانی برده، از ولایت پکتیا می باشد که با وزیرستان نزدیک می باشد و شکل حادثه هم به ترتیبی است که شاید شبکهء حقانی و متحدین القاعدهء وی، در وزیرستان شمالی طراح آن باشند.
اما به نوشته روزنامه گاردین، کیت کلارک از انجمن تحلیلگران افغانستان می گوید: آقای واحدیار که عضو شورای عالی صلح افغانستان است، چهار ماه قبل با دوستان دوران جهاد خود که همه به حرکت انقلاب اسلامی مولوی محمد نبی محمدی ارتباط داشتند تماس گرفته و می خواست از این طریق تماس ها را با طالبان آغاز کند.
او با یکی از دوستان دوران جهاد خود در صف طالبان به نام عبدالستار تلیفون می کند، ستار شخص دیگری را بنام عبدالحمید آخوندزاده که در دوران طالبان رییس شرکت هوایی آریانا بود به وی معرفی می کند.
به نوشته روزنامه، در ماه سپتمبر واحدیار خبر می دهد که حمیدالله به نماینده گی از شورای کویته گفته است که این شورا به مذاکرات مستقیم صلح با حکومت افغانستان میل دارد و شاید یک میانجی دیگر را در این رابطه به کابل بفرستد.
این میانجی بنام عصمت الله، کسی بود که آقای ربانی را به قتل رساند و واحدیار و ستانکزی را زخمی ساخت.
واحدیار با این دو تماس خود راضی بود زیرا حمیدالله و ستار هر دو دوستان دوران جهاد او بودند و او می توانست بر آنها اعتماد کند.
اما چون این دو نفر به ولایات کندهار و هلمند تعلق داشتند نه ولایت پکتیا که خود واحدیار به آن منسوب بود، واحدیار شاید در شناسایی واقعی خود اشتباه کرده باشد.
روزنامه از قول کیت کلارک می نویسد که گفته است: حمیدالله در زندان گوانتانامو جا داده شده بود و به گمان اغلب ستار هم در این زندان به سر برده است.
با در نظر داشت این واقعیت ها به نوشته روزنامه، تحقیقاتی که در مورد کشته شدن آقای ربانی آغاز شده ، به هر اندازه که به حقیقت نزدیک شود، شاید به همان اندازه تلاش های صلح را به مشکل روبرو بسازد.
اگر این ثابت شود که شورای کویته و یا رهبری آن دستور این عمل را صادر کرده است، واضح خواهد شد که نه ملا محمد عمر و نه شورای کویته خواهان صلح در افغانستان می باشند و تماس های آنها با مقامات امریکایی و افغان، صرف خدعه و ضیای وقت بوده است.
روزنامه می افزاید: شاید یک اعلامیه آشکار توسط رهبری طالبان در کویته که این گروه در قتل پروفیسر ربانی دست ندارد، یک روزنه کوچک امید را دوباره باز نماید، اما به هر اندازهء که زمان می گذرد، اهمیت چنین یک اعلامیه هم کاهش می یابد و نخواهد توانست قناعت مردم را کسب کند.
به هر حال به نوشته روزنامه، تحقیقات ادامه دارد و راننده که عصمت الله را با خود به خانه آقای ربانی برده بود و همین طور شمار دیگر افرادی که نام های شان ذکر شده است، تحت تحقیق قرار دارند و دیری نخواهد بود که جزیات بیشتر در این مورد برملا شود.
این شک و گمان بیشتر به شرایط قتل ارتباط می گیرد نه اسناد و شواهد واقعی.
اسناد و شواهدی بدست آمده در مورد کشته شدن پروفیسر برهان الدین ربانی می تواند امکانات دست داشتن شبکهء حقانی را در این حمله نشان بدهد، اما این عمل را به شبکهء حقانی منحصر نمی سازد.
نظر به شرایط، رحمت الله واحدیار که حمله کننده انتحاری را با خود به خانهء آقای ربانی برده، از ولایت پکتیا می باشد که با وزیرستان نزدیک می باشد و شکل حادثه هم به ترتیبی است که شاید شبکهء حقانی و متحدین القاعدهء وی، در وزیرستان شمالی طراح آن باشند.
اما به نوشته روزنامه گاردین، کیت کلارک از انجمن تحلیلگران افغانستان می گوید: آقای واحدیار که عضو شورای عالی صلح افغانستان است، چهار ماه قبل با دوستان دوران جهاد خود که همه به حرکت انقلاب اسلامی مولوی محمد نبی محمدی ارتباط داشتند تماس گرفته و می خواست از این طریق تماس ها را با طالبان آغاز کند.
او با یکی از دوستان دوران جهاد خود در صف طالبان به نام عبدالستار تلیفون می کند، ستار شخص دیگری را بنام عبدالحمید آخوندزاده که در دوران طالبان رییس شرکت هوایی آریانا بود به وی معرفی می کند.
به نوشته روزنامه، در ماه سپتمبر واحدیار خبر می دهد که حمیدالله به نماینده گی از شورای کویته گفته است که این شورا به مذاکرات مستقیم صلح با حکومت افغانستان میل دارد و شاید یک میانجی دیگر را در این رابطه به کابل بفرستد.
این میانجی بنام عصمت الله، کسی بود که آقای ربانی را به قتل رساند و واحدیار و ستانکزی را زخمی ساخت.
واحدیار با این دو تماس خود راضی بود زیرا حمیدالله و ستار هر دو دوستان دوران جهاد او بودند و او می توانست بر آنها اعتماد کند.
اما چون این دو نفر به ولایات کندهار و هلمند تعلق داشتند نه ولایت پکتیا که خود واحدیار به آن منسوب بود، واحدیار شاید در شناسایی واقعی خود اشتباه کرده باشد.
روزنامه از قول کیت کلارک می نویسد که گفته است: حمیدالله در زندان گوانتانامو جا داده شده بود و به گمان اغلب ستار هم در این زندان به سر برده است.
با در نظر داشت این واقعیت ها به نوشته روزنامه، تحقیقاتی که در مورد کشته شدن آقای ربانی آغاز شده ، به هر اندازه که به حقیقت نزدیک شود، شاید به همان اندازه تلاش های صلح را به مشکل روبرو بسازد.
اگر این ثابت شود که شورای کویته و یا رهبری آن دستور این عمل را صادر کرده است، واضح خواهد شد که نه ملا محمد عمر و نه شورای کویته خواهان صلح در افغانستان می باشند و تماس های آنها با مقامات امریکایی و افغان، صرف خدعه و ضیای وقت بوده است.
روزنامه می افزاید: شاید یک اعلامیه آشکار توسط رهبری طالبان در کویته که این گروه در قتل پروفیسر ربانی دست ندارد، یک روزنه کوچک امید را دوباره باز نماید، اما به هر اندازهء که زمان می گذرد، اهمیت چنین یک اعلامیه هم کاهش می یابد و نخواهد توانست قناعت مردم را کسب کند.
به هر حال به نوشته روزنامه، تحقیقات ادامه دارد و راننده که عصمت الله را با خود به خانه آقای ربانی برده بود و همین طور شمار دیگر افرادی که نام های شان ذکر شده است، تحت تحقیق قرار دارند و دیری نخواهد بود که جزیات بیشتر در این مورد برملا شود.
