با آن که بسیاری از ادارات دولتی در افغانستان با سیستم های کمپیوتر مجهز شده اند اما هنوز هم فرهنگ عریضه و عریضه نویسی در بسیاری از ادارات این کشور رایج است.
کار و بار عریضه نویسی در افغانستان پیشینه تاریخی دارد و مردم به هنگام ارایه عرایض شان به ادارات دولتی، هنوز هم نزد عریضه نویس مراجعه می کند.
یک تعداد از باشندگان کابل در صحبت با رادیو آزادی گفته اند که این عریضه نویسان تجارب و معلومات کافی در ارتباط به مسایل حقوقی، خانوادگی و دیگر موارد دارند.
به گفتهء آنان، این عریضه نویسان مشوره های خوب برای شان می دهند و به همین دلیل در بسیاری موارد برای حل مشکلات شان به عریضه نویس مراجعه می کنند.
دو تن از این مراجعین در مورد گفتند:
« خود ما نمی توانیم در مورد مسایل حقوقی دلایل معقول به عریضه های خود بنویسیم، بناءً به عریضه نویس مراجعه می کنیم.»
« بخاطر نوشتن نکاح خط مشکل داشتم، نزد عریضه نویس آمدم مردم خوب هستند ما را در این مسایل رهنمایی می کنند.»
مردم در حالی از عریضه نویسی برای حل مشکلات شان در ادارات دولتی استفاده می کنند که طی یازده سال گذشته حکومت تلاش کرده تا این ادارات را با سیستم های کمپیوتری مجهز بسازد.
گفته می شود که طی سال های گذشته جامعه جهانی در این بخش میلیون ها دالر را به ادارات دولتی افغانستان کمپیوتر کمک کرده اند.
اما مسوولان وزارت عدلیه می گویند که مردم برای حل مشکلات حقوقی و دیگر مسایل شان باید از عریضه های قلمی کار گیرند.
محمد یوسف حلیم معین این وزارت در مورد، شرایط ارایه جواز و تعداد عریضه نویس ها که تا اکنون جواز اخذ کرده اند با رادیو آزادی چنین گفت:
« فعلاً در سطح کابل حدود دوصد تن واجدین شرایط عریضه نویسی جواز اخذ کرده اند و عملاً مصروف کار اند، شرایط جواز خیلی آسان است فقط داشتن سواد کافی، آگاهی از مسایل قانونی و شرعی و تابعیت افغانستان را داشته باشد هر کس که خواسته باشد برایش جواز عریضه نویسی داده می شود.»
در بسیاری از ادارات حکومتی به خصوص ولایت کابل، قوماندانی امینه، ریاست پاسپورت، ترافیک و دیگر نهاد ها ده ها عریضه نویس به چشم می خورند.
این عریضه نویسان از کار شان راضی اند اما می گویند که مردم با آنان رویه نادرست می کنند.
زمان الدین عریضه نویس در مورد گفت:
« بعد از اخذ جواز عریضه نویسی، مصروف این کار هستم، اکثراً مردم که با مشکلات حقوقی و جنایی روبرو هستند به آنها مراجعه می کنند، ما یک عریضه را از سی افغانی تا صد افغانی برای شان می نویسیم. »
سید جواد یکی دیگر از عریضه نویس های کنار ستره محکمه گفت:
« عاید ما از بابت عریضه نویسی خوب است گاهی روزانه سه صد تا سه صد و پنجاه افغانی روزانه است، مردم به عریضه نویس به دید حقارت می بینند، مسوولان بلند پایه دولت مثل وکیل های پارلمان به ما مراجعه می کنند ما عریضه شان را می نویسیم مشکل شان حل می شود.»
هر چند حکومت افغانستان عریضه های قلمی را اسناد قانونی می داند اما برخی از مردم می گویند که با توجه به انکشاف تکنالوژی باید حکومت از سیستم های کمپیوتری استفاده نماید.
به باور آنان، عریضه های قلمی نمی تواند به گونه درست در ادارات حکومت آرشیف گردد و در بسیاری موارد اسناد و عرایض آنان بعد از مدت زمانی مفقود شده و یا هم از بین می رود.
کار و بار عریضه نویسی در افغانستان پیشینه تاریخی دارد و مردم به هنگام ارایه عرایض شان به ادارات دولتی، هنوز هم نزد عریضه نویس مراجعه می کند.
یک تعداد از باشندگان کابل در صحبت با رادیو آزادی گفته اند که این عریضه نویسان تجارب و معلومات کافی در ارتباط به مسایل حقوقی، خانوادگی و دیگر موارد دارند.
به گفتهء آنان، این عریضه نویسان مشوره های خوب برای شان می دهند و به همین دلیل در بسیاری موارد برای حل مشکلات شان به عریضه نویس مراجعه می کنند.
دو تن از این مراجعین در مورد گفتند:
« خود ما نمی توانیم در مورد مسایل حقوقی دلایل معقول به عریضه های خود بنویسیم، بناءً به عریضه نویس مراجعه می کنیم.»
« بخاطر نوشتن نکاح خط مشکل داشتم، نزد عریضه نویس آمدم مردم خوب هستند ما را در این مسایل رهنمایی می کنند.»
مردم در حالی از عریضه نویسی برای حل مشکلات شان در ادارات دولتی استفاده می کنند که طی یازده سال گذشته حکومت تلاش کرده تا این ادارات را با سیستم های کمپیوتری مجهز بسازد.
گفته می شود که طی سال های گذشته جامعه جهانی در این بخش میلیون ها دالر را به ادارات دولتی افغانستان کمپیوتر کمک کرده اند.
اما مسوولان وزارت عدلیه می گویند که مردم برای حل مشکلات حقوقی و دیگر مسایل شان باید از عریضه های قلمی کار گیرند.
محمد یوسف حلیم معین این وزارت در مورد، شرایط ارایه جواز و تعداد عریضه نویس ها که تا اکنون جواز اخذ کرده اند با رادیو آزادی چنین گفت:
« فعلاً در سطح کابل حدود دوصد تن واجدین شرایط عریضه نویسی جواز اخذ کرده اند و عملاً مصروف کار اند، شرایط جواز خیلی آسان است فقط داشتن سواد کافی، آگاهی از مسایل قانونی و شرعی و تابعیت افغانستان را داشته باشد هر کس که خواسته باشد برایش جواز عریضه نویسی داده می شود.»
در بسیاری از ادارات حکومتی به خصوص ولایت کابل، قوماندانی امینه، ریاست پاسپورت، ترافیک و دیگر نهاد ها ده ها عریضه نویس به چشم می خورند.
این عریضه نویسان از کار شان راضی اند اما می گویند که مردم با آنان رویه نادرست می کنند.
زمان الدین عریضه نویس در مورد گفت:
« بعد از اخذ جواز عریضه نویسی، مصروف این کار هستم، اکثراً مردم که با مشکلات حقوقی و جنایی روبرو هستند به آنها مراجعه می کنند، ما یک عریضه را از سی افغانی تا صد افغانی برای شان می نویسیم. »
سید جواد یکی دیگر از عریضه نویس های کنار ستره محکمه گفت:
« عاید ما از بابت عریضه نویسی خوب است گاهی روزانه سه صد تا سه صد و پنجاه افغانی روزانه است، مردم به عریضه نویس به دید حقارت می بینند، مسوولان بلند پایه دولت مثل وکیل های پارلمان به ما مراجعه می کنند ما عریضه شان را می نویسیم مشکل شان حل می شود.»
هر چند حکومت افغانستان عریضه های قلمی را اسناد قانونی می داند اما برخی از مردم می گویند که با توجه به انکشاف تکنالوژی باید حکومت از سیستم های کمپیوتری استفاده نماید.
به باور آنان، عریضه های قلمی نمی تواند به گونه درست در ادارات حکومت آرشیف گردد و در بسیاری موارد اسناد و عرایض آنان بعد از مدت زمانی مفقود شده و یا هم از بین می رود.
