درین زمانی که از یک طرف تاریخ خروج نیروهای امریکایی از افغانستان نزدیک می شود و از سوی دیگر دوره ریاست جمهوری حامد کرزی هم در یک سال دیگر به پایان می رسد، معلوم می شود که همه بازیگران عمده در منازعه افغانستان یعنی ایالات متحده امریکا، پاکستان، حکومت افغانستان و طالبان به گفتگو های صلح علاقه مند می باشند.
حتی درین زمانی که هنوز جانشین برای وزیر خارجه فعلی امریکا مشخص نشده، دپلومات های امریکایی از منطقه دیدن می نمایند، با متحدین مذاکره می کنند و از آنها می خواهند تا طالبان را به میز مذاکره در قطر تشویق نمایند.
بنوشته احمد رشید مولف مقاله، آنچه که مایه تعجب شده، تغییر برخورد چند ماه اخیر اردوی پاکستان در برابر طالبان است. اردوی پاکستان زندانیان طالبان را آزاد نمود و گزارش ها می رساند که اردوی پاکستان به طالبان و حکومت کابل گفته است، آنها بصورت فعال به پروسه صلح کمک می نمایند و از هر دو طرف نیز خواسته شده با همدیگر گفتگو کنند.
احمد ر شید ژورنالست پاکستانی در روزنامه فایننشیل تایمز می نویسد، پاکستان از سال 2002 میلادی به این طرف، از قوماندانان و جنگجویان طالبان حمایت کرد، آنها را تمویل، تربیه و تجهیز نمود و پناگاهها تهیه کرد. اما حالا حکومت و اردو پاکستان در داخل با خشونت های فلج کننده مواجه می باشند و دریافتند که نمی توانند از عهده یک سلسله مشکلات از جمله، خشونت ها در کراچی که هزاران کشته بجای گذاشت، اقتصاد در حال نزع و بحران سیاسی برآیند.
برای حکومت افغانستان هم بسیار مهم است تا قبل از خروج نیروهای ناتو در سال 2014 میلادی و قبل از انتخابات ریاست جمهوری با طالبان به آتش بس برسد. زیرا جنگ بدون حمایت ناتو با طالبان، اردوی نو پای افغانستان را به مشکلات روبرو می سازد و باعث می شود تا بقای حکومت به خطر مواجه گردد.
از جانبی افغانستان، پاکستان و ایالات متحده امریکا همین اکنون از طریق گفتگوها که بنام گروپ هسته یا محور یاد می گردد، از نزدیک با هم کار می نمایند. اما قبل ازینکه حکومت افغانستان و پاکستان به طالبان امتیازات پیشنهاد کنند، می خواهند نشانه های روشنی از امریکایی ها بیبینند که مذاکرات آنها با طالبان بلاخره به کجا می انجامد.
اما سوال اساسی که در ذهن هرکس در منطقه وجود دارد اینست که آیا رییس جمهور اوباما در دور دوم ریاست جمهوری خود راجع به حل سیاسی افغانستان جدی است یا خیر؟ بارک اوباما در دور اول ریاست جمهوری خود روند سیاسی را اجازه داد ولی هیچگاه از آن حمایت نه نمود.
گروپ هسته یا محور هم به مشکلات روبرو می باشد: هیچ یک از بازیگران عمده بالای یکدیگر اعتماد ندارند. مقام های امریکایی هنوزهم عمیقاً شک دارند که آیا سیاست اردو و استخبارات پاکستان واقعاً در برابر طالبان تغییر کرده است.
حامد کرزی رییس جمهور افغانستان هم روی یک سلسله مسایل از جمله، حضور دراز مدت امریکا در افغانستان و تحویل دهی همه زندان ها به مقام های افغان، با ایالات متحده امریکا اختلاف نظر دارد. برای رییس کرزی آسانتر است تا اینکه به کاستی ها و نواقص حکومت خود اعتراف کند، فساد را از بین ببرد و حکومت داری را بهبود ببخشد، در بیانیه هایش ایالات متحده امریکا را مورد انتقاد قرار می دهد.
البته طالبان هم به هیچکس اعتماد ندارند. طالبان ایالات متحده امریکا را به علت قطع روند قطر مورد انتقاد قرار می دهند و اکنون در داخل، این گروپ روی از سرگیری مذاکرات با هم اختلاف نظردارند. اما آنچه که بسیار مهم و دارای اهمیت می باشد، وقت است. زیرا هر نوع گفتگو ماه ها و احتمالاً سالها وقت بکار دارد.
اکنون هرکس، حتی طالبان می خواهند که بیبینند قبل از سال 2014 میلادی آتش بس برقرار شود تا نیروهای امریکای بتوانند از افغانستان خارج شوند و یک روند جدید سیاسی در کابل آغاز گردد. امریکایی ها بطور مشخص ضرورت دارند تا یک دپلومات ورزیده را برای پیش بردن روند مذاکرات افغانستان - پاکستان تعین نماید و همچنان ضرورت است تا بارک اوباما شخصاً در آن سهیم باشد.
اما آنچه که درین بازی پیچیده سیاسی، روی هم رفته ضرورت است، اینست تا افغانها که برای 34 سال علیه خارجی ها و علیه یکدیگر با هم جنگیده اند از خود درایت نشان بدهند و در جستجوی حل صلح آمیز جنگ طولانی کشور شان شوند.
حتی درین زمانی که هنوز جانشین برای وزیر خارجه فعلی امریکا مشخص نشده، دپلومات های امریکایی از منطقه دیدن می نمایند، با متحدین مذاکره می کنند و از آنها می خواهند تا طالبان را به میز مذاکره در قطر تشویق نمایند.
بنوشته احمد رشید مولف مقاله، آنچه که مایه تعجب شده، تغییر برخورد چند ماه اخیر اردوی پاکستان در برابر طالبان است. اردوی پاکستان زندانیان طالبان را آزاد نمود و گزارش ها می رساند که اردوی پاکستان به طالبان و حکومت کابل گفته است، آنها بصورت فعال به پروسه صلح کمک می نمایند و از هر دو طرف نیز خواسته شده با همدیگر گفتگو کنند.
احمد ر شید ژورنالست پاکستانی در روزنامه فایننشیل تایمز می نویسد، پاکستان از سال 2002 میلادی به این طرف، از قوماندانان و جنگجویان طالبان حمایت کرد، آنها را تمویل، تربیه و تجهیز نمود و پناگاهها تهیه کرد. اما حالا حکومت و اردو پاکستان در داخل با خشونت های فلج کننده مواجه می باشند و دریافتند که نمی توانند از عهده یک سلسله مشکلات از جمله، خشونت ها در کراچی که هزاران کشته بجای گذاشت، اقتصاد در حال نزع و بحران سیاسی برآیند.
برای حکومت افغانستان هم بسیار مهم است تا قبل از خروج نیروهای ناتو در سال 2014 میلادی و قبل از انتخابات ریاست جمهوری با طالبان به آتش بس برسد. زیرا جنگ بدون حمایت ناتو با طالبان، اردوی نو پای افغانستان را به مشکلات روبرو می سازد و باعث می شود تا بقای حکومت به خطر مواجه گردد.
از جانبی افغانستان، پاکستان و ایالات متحده امریکا همین اکنون از طریق گفتگوها که بنام گروپ هسته یا محور یاد می گردد، از نزدیک با هم کار می نمایند. اما قبل ازینکه حکومت افغانستان و پاکستان به طالبان امتیازات پیشنهاد کنند، می خواهند نشانه های روشنی از امریکایی ها بیبینند که مذاکرات آنها با طالبان بلاخره به کجا می انجامد.
اما سوال اساسی که در ذهن هرکس در منطقه وجود دارد اینست که آیا رییس جمهور اوباما در دور دوم ریاست جمهوری خود راجع به حل سیاسی افغانستان جدی است یا خیر؟ بارک اوباما در دور اول ریاست جمهوری خود روند سیاسی را اجازه داد ولی هیچگاه از آن حمایت نه نمود.
گروپ هسته یا محور هم به مشکلات روبرو می باشد: هیچ یک از بازیگران عمده بالای یکدیگر اعتماد ندارند. مقام های امریکایی هنوزهم عمیقاً شک دارند که آیا سیاست اردو و استخبارات پاکستان واقعاً در برابر طالبان تغییر کرده است.
حامد کرزی رییس جمهور افغانستان هم روی یک سلسله مسایل از جمله، حضور دراز مدت امریکا در افغانستان و تحویل دهی همه زندان ها به مقام های افغان، با ایالات متحده امریکا اختلاف نظر دارد. برای رییس کرزی آسانتر است تا اینکه به کاستی ها و نواقص حکومت خود اعتراف کند، فساد را از بین ببرد و حکومت داری را بهبود ببخشد، در بیانیه هایش ایالات متحده امریکا را مورد انتقاد قرار می دهد.
البته طالبان هم به هیچکس اعتماد ندارند. طالبان ایالات متحده امریکا را به علت قطع روند قطر مورد انتقاد قرار می دهند و اکنون در داخل، این گروپ روی از سرگیری مذاکرات با هم اختلاف نظردارند. اما آنچه که بسیار مهم و دارای اهمیت می باشد، وقت است. زیرا هر نوع گفتگو ماه ها و احتمالاً سالها وقت بکار دارد.
اکنون هرکس، حتی طالبان می خواهند که بیبینند قبل از سال 2014 میلادی آتش بس برقرار شود تا نیروهای امریکای بتوانند از افغانستان خارج شوند و یک روند جدید سیاسی در کابل آغاز گردد. امریکایی ها بطور مشخص ضرورت دارند تا یک دپلومات ورزیده را برای پیش بردن روند مذاکرات افغانستان - پاکستان تعین نماید و همچنان ضرورت است تا بارک اوباما شخصاً در آن سهیم باشد.
اما آنچه که درین بازی پیچیده سیاسی، روی هم رفته ضرورت است، اینست تا افغانها که برای 34 سال علیه خارجی ها و علیه یکدیگر با هم جنگیده اند از خود درایت نشان بدهند و در جستجوی حل صلح آمیز جنگ طولانی کشور شان شوند.
