حکومت پاکستان در هفته جاری حد اقل هشت زندانی طالب را به قصد شرکت در مذاکرات صلح با حکومت افغانستان آزاد نمود. بعضی ها می گویند، آزادی زندانیان طالب که بعد از تقاضا های مکرر صورت می گیرد، نشانه ایست که پاکستان بالاخره آماده شد تا یک نقش سودمند در تلاش های آشتی که از چند سال به این طرف آغاز شده، بازی کند.
حکومت افغانستان می گوید، با آن که این یک گام مثبت است، اما پاکستان باید کار های دیگر نیز انجام بدهد تا ثابت شود که این کشور به روند مذاکرات صلح به رهبری حکومت افغانستان متعهد است.
به اساس گزارش رسانه ها، در میان زندانیان آزاد شده، ملا نورالدین ترابی سابق وزیر عدلیه، الله داد طبیب سابق معین وزارت مخابرات و ملا جهانگیر وال مشاور خاص ملا عمر شامل می باشند. عبد السلام والی سابق ولایت بغلان، مولوی محمد والی سابق قندز، حاجی قطب، مولوی مطیع الله و سید سعدالدین قوماندانان سابق طالبان نیز در جمله آزاد شدگان اند.
میشل کوگلمن (Kugelman ) یک محقق امور جنوب آسیا در مرکز تحقیقات بین المللی ود رو ویلسن ( Woodrow Wilson) مستقر در واشنگتن می گوید، آزادی زندانیان از سوی پاکستان محض یک نشانه ای از حسن نیت است، نه کدام چیز دیگر:
« یک چیزیکه ما در بارهء حکومت پاکستان می توانیم بگویم اینست که، آنها واقعاً یک سیاست ستراتیژیک روشن و تعریف شده راجع به این که جنگ چگونه در افغانستان خاتمه پیدا کند، ندارند. از یک طرف راجع به داشتن یک نقش کلیدی در مذاکرات صحبت می کنند، از جانب دیگر، از ماه ها و سال ها است که پیام های مختلط از اسلام آباد می رسد. ولی هنوز روشن نیست که پاکستان از همهء این پیام ها چه می خواهد.»
کوگلمن می گوید: میان طالبان هم راجع به مذاکرات صلح اختلاف نظر وجود دارد. بعضی از اعضای این گروپ نمی دانند روند را چگونه پیش ببرند، در حالیکه یک تعداد دیگر، هر نوع مذاکرات را رد می نمایند.
دیوید ینگ یک متخصص امور حل منازعات که زمانی بحیث مشاور با نیرو های امریکایی در شرق افغانستان کار می کرد می گوید:
« معامله آزادی زندانیان طالب به نفع پاکستان است ولی گمان نمی کنم که به روند صلح کمک نماید.»
ینگ می گوید: فرض کنیم که پاکستان می خواهد یک نقش فعال در مذاکرات صلح بازی کند، اما پاکستان صرف زمانی برای حل سیاسی موافقه خواهد کرد که برای این کشور در افغانستان نفوذ ستراتیژیک داده شود و نقش هند محدود گردد:
« یک سیاست که طالبان در سطوح بالایی حکومت افغانستان شامل باشند، در یک تعداد وزارت خانه ها مقام های بلند برای شان تضمین گردد، چیزی که بتواند آبروی آنها را حفظ کند و بگویند که این ما بودیم حکومت حامد کرزی را سقوط دادیم و به جای آن یک حکومت بهتر و با ثبات را بوجود آوردیم.»
ینگ می گوید: اگر حکومت پاکستان واقعاً می خواهد مذاکرات آشتی و صلح را در افغانستان تشویق نماید، اداره استخبارات این کشور باید تمویل و تجهیز طالبان را متوقف بسازد.
حکومت افغانستان می گوید، با آن که این یک گام مثبت است، اما پاکستان باید کار های دیگر نیز انجام بدهد تا ثابت شود که این کشور به روند مذاکرات صلح به رهبری حکومت افغانستان متعهد است.
به اساس گزارش رسانه ها، در میان زندانیان آزاد شده، ملا نورالدین ترابی سابق وزیر عدلیه، الله داد طبیب سابق معین وزارت مخابرات و ملا جهانگیر وال مشاور خاص ملا عمر شامل می باشند. عبد السلام والی سابق ولایت بغلان، مولوی محمد والی سابق قندز، حاجی قطب، مولوی مطیع الله و سید سعدالدین قوماندانان سابق طالبان نیز در جمله آزاد شدگان اند.
میشل کوگلمن (Kugelman ) یک محقق امور جنوب آسیا در مرکز تحقیقات بین المللی ود رو ویلسن ( Woodrow Wilson) مستقر در واشنگتن می گوید، آزادی زندانیان از سوی پاکستان محض یک نشانه ای از حسن نیت است، نه کدام چیز دیگر:
« یک چیزیکه ما در بارهء حکومت پاکستان می توانیم بگویم اینست که، آنها واقعاً یک سیاست ستراتیژیک روشن و تعریف شده راجع به این که جنگ چگونه در افغانستان خاتمه پیدا کند، ندارند. از یک طرف راجع به داشتن یک نقش کلیدی در مذاکرات صحبت می کنند، از جانب دیگر، از ماه ها و سال ها است که پیام های مختلط از اسلام آباد می رسد. ولی هنوز روشن نیست که پاکستان از همهء این پیام ها چه می خواهد.»
کوگلمن می گوید: میان طالبان هم راجع به مذاکرات صلح اختلاف نظر وجود دارد. بعضی از اعضای این گروپ نمی دانند روند را چگونه پیش ببرند، در حالیکه یک تعداد دیگر، هر نوع مذاکرات را رد می نمایند.
دیوید ینگ یک متخصص امور حل منازعات که زمانی بحیث مشاور با نیرو های امریکایی در شرق افغانستان کار می کرد می گوید:
« معامله آزادی زندانیان طالب به نفع پاکستان است ولی گمان نمی کنم که به روند صلح کمک نماید.»
ینگ می گوید: فرض کنیم که پاکستان می خواهد یک نقش فعال در مذاکرات صلح بازی کند، اما پاکستان صرف زمانی برای حل سیاسی موافقه خواهد کرد که برای این کشور در افغانستان نفوذ ستراتیژیک داده شود و نقش هند محدود گردد:
« یک سیاست که طالبان در سطوح بالایی حکومت افغانستان شامل باشند، در یک تعداد وزارت خانه ها مقام های بلند برای شان تضمین گردد، چیزی که بتواند آبروی آنها را حفظ کند و بگویند که این ما بودیم حکومت حامد کرزی را سقوط دادیم و به جای آن یک حکومت بهتر و با ثبات را بوجود آوردیم.»
ینگ می گوید: اگر حکومت پاکستان واقعاً می خواهد مذاکرات آشتی و صلح را در افغانستان تشویق نماید، اداره استخبارات این کشور باید تمویل و تجهیز طالبان را متوقف بسازد.
