امروز عید است، از این روز در بسیاری از کشورهای اسلامی جهان به شمول افغانستان تجلیل می شود.
مردم در افغانستان مانند سایر کشور های اسلامی پس از گرفتن یک ماه روزه از این روز با ادای نماز عید، پوشیدن لباس های مرغوب و نو و رفتن به خانه های دوستان شان جشن می گیرند.
همچنان عوض کردن وسایل خانه، خرید لباس های نو و تهیهء کیک و کلچه و میوه های خشک برای استقبال از مهمانان، بخشی دیگر از آماده گی های اند که بسیاری به آن می پردازند.
اما تمام مردم در افغانستان با این همه آمادگی ها برای تجلیل از این روزها آشنایی ندارند.
هنگامی که سری به بازار های شهر کابل زدم با شماری از گدا های برخوردم که برخی شان معیوب، معلول و عده ای هم بیوه بودند.
آنان به رادیو آزادی گفتند که مشکلات روزگار آنان را به گدایی کشانیده است.
این گداها می گویند، که فرا رسیدن عید و نو روز و برات به آنان کاملاً بی معنا است.
برخی از این خیر طلبان در شهر می گویند:
« چوچه دارهستم، مزدوری هم کرده نمی توانم پس چطور کنم؟ شرم هم دارم، او برادر افغان هستم شرم دارم اما مجبوری بد چیز است.»
« خانه نداریم، غریب هستیم از تخار آمدیم، چشمان پدرم نا بینا است.»
« به عید هیچ چیزی نخریدیم اگر چیزی می داشتیم اینجا نمی آمدیم، گذاره نمی شود، با 100 و 150 افغانی گذاره می شود؟»
در همین حال شماری از باشنده گان کابل با انتقاد از پولداران در کشور می گویند که اگر این افراد ذکات جان و اموال شان را به طور درست بپردازند، هیچ گدایی در روی سرک ها دیده نخواهد شد.
آنان می گویند که افرادی را هم دیده اند که تنها برای خرید میوه خشک برای عید بیش از 80 هزار افغانی مصرف کرده اند.
آنان عدم توجهء دولت بخصوص سرمایه داران را به این گونه افراد فقیر و تنگ دست از عامل عمده روی آوردن برخی از افراد به گدایی می دانند.
آنها به رادیو آزادی گفتند:
«40 هزار 50 هزار پسته و بادام می خرند اما مردم غریب یک هزار را خریده نمی توانند.»
« همین مصرف گزاف را که یک تجار و سرمایه دار می کند، آنها باید مصرف را کم بسازند و اگر کمی فقرا و غریب ها را کمک کنند بهتر است.»
« 100 هزار، 120 هزار و حتا 180 هزار را. و اگر طلا بخرند شاید از 5 لک و 10 لک بالا برود، بلی بخاطر عید می خرند اما مردم فقیر و بیچاره را ببینی که در روی سرک نشسته و 10 افغانی ندارد.»
« اگر همین مردم ذکات جان و مال و روزه خود را به اینها بدهند ما هیچ گدایگر در کشور خود نمی داشته باشیم.»
نبود سرپست در خانواده ها، بیکاری در کشور و تاثیرات منفی جنگ های داخلی بر افراد در کشور از دلایلی اند که شماری از مردم مجبور به خیر طلبی شده اند.
افزایش روز افزون گداها در کشور یکی از معضلاتی است که تا حالا به طور جدی به آن رسیده گی نشده است.
جمشید حبیب زاده
مردم در افغانستان مانند سایر کشور های اسلامی پس از گرفتن یک ماه روزه از این روز با ادای نماز عید، پوشیدن لباس های مرغوب و نو و رفتن به خانه های دوستان شان جشن می گیرند.
همچنان عوض کردن وسایل خانه، خرید لباس های نو و تهیهء کیک و کلچه و میوه های خشک برای استقبال از مهمانان، بخشی دیگر از آماده گی های اند که بسیاری به آن می پردازند.
اما تمام مردم در افغانستان با این همه آمادگی ها برای تجلیل از این روزها آشنایی ندارند.
هنگامی که سری به بازار های شهر کابل زدم با شماری از گدا های برخوردم که برخی شان معیوب، معلول و عده ای هم بیوه بودند.
آنان به رادیو آزادی گفتند که مشکلات روزگار آنان را به گدایی کشانیده است.
این گداها می گویند، که فرا رسیدن عید و نو روز و برات به آنان کاملاً بی معنا است.
برخی از این خیر طلبان در شهر می گویند:
« چوچه دارهستم، مزدوری هم کرده نمی توانم پس چطور کنم؟ شرم هم دارم، او برادر افغان هستم شرم دارم اما مجبوری بد چیز است.»
« خانه نداریم، غریب هستیم از تخار آمدیم، چشمان پدرم نا بینا است.»
« به عید هیچ چیزی نخریدیم اگر چیزی می داشتیم اینجا نمی آمدیم، گذاره نمی شود، با 100 و 150 افغانی گذاره می شود؟»
در همین حال شماری از باشنده گان کابل با انتقاد از پولداران در کشور می گویند که اگر این افراد ذکات جان و اموال شان را به طور درست بپردازند، هیچ گدایی در روی سرک ها دیده نخواهد شد.
آنان می گویند که افرادی را هم دیده اند که تنها برای خرید میوه خشک برای عید بیش از 80 هزار افغانی مصرف کرده اند.
آنان عدم توجهء دولت بخصوص سرمایه داران را به این گونه افراد فقیر و تنگ دست از عامل عمده روی آوردن برخی از افراد به گدایی می دانند.
آنها به رادیو آزادی گفتند:
«40 هزار 50 هزار پسته و بادام می خرند اما مردم غریب یک هزار را خریده نمی توانند.»
« همین مصرف گزاف را که یک تجار و سرمایه دار می کند، آنها باید مصرف را کم بسازند و اگر کمی فقرا و غریب ها را کمک کنند بهتر است.»
« 100 هزار، 120 هزار و حتا 180 هزار را. و اگر طلا بخرند شاید از 5 لک و 10 لک بالا برود، بلی بخاطر عید می خرند اما مردم فقیر و بیچاره را ببینی که در روی سرک نشسته و 10 افغانی ندارد.»
« اگر همین مردم ذکات جان و مال و روزه خود را به اینها بدهند ما هیچ گدایگر در کشور خود نمی داشته باشیم.»
نبود سرپست در خانواده ها، بیکاری در کشور و تاثیرات منفی جنگ های داخلی بر افراد در کشور از دلایلی اند که شماری از مردم مجبور به خیر طلبی شده اند.
افزایش روز افزون گداها در کشور یکی از معضلاتی است که تا حالا به طور جدی به آن رسیده گی نشده است.
جمشید حبیب زاده
