روزنامهء وال ستریت ژورنال در یک مطلب تحلیلی سیاست فعلی ایالات متحدهء امریکا را در مورد جنگ افغانستان وپاکستان به بررسی گرفته، می نویسد:
ادارهء اوباما سومین ارزیابی سیاست خودرا در بارهء افغانستان و پاکستان تکمیل کرد. دراین ارزیابی چنان استدلال شده است که گویا برخورد فعلی به پیشرفت هایی نایل شده، نیروهای امنیتی افغان تا سال 2014 میلادی به پایهء می رسند که در برابر طالبان که به حد کافی ضعیف شده اند. ایستاده گی نمایند.
در حین زمان بعضی مقامات امریکایی به این باورند که دوام فشار های نظامی می تواند بسیاری طالبان را مجبورسازد تا به عوض دوام جنگ به تغییر جهت بپردازند.
اما دلایلی هم وجود دارد که در بارهء این پیشرفت ها شک کرد:
اول این که پیشرفت درآن ساحات افغانستان به عمل آمده که نیروهای امریکایی با قوت تمام فعالیت دارند، زمانی که نیروهای امریکایی این ساحات را ترک کنند، پیشرفت ها نیز از بین خواهند رفت.
دوم نهاد ها وموسسات حکومت مرکزی در افغانستان در اصل ضعیف است، طالبان به سر سختی به جنگ ادامه خواهند داد و پاکستان نیز به حمایت خود از طالبان افغان ادامه خواهند داد و برای آن ها پناگاه ها تهیه خواهد کرد .
بنا همه این ها باعث می شود تا اهدافی را که ایالات متحده امریکا آن را تعقیب می کند بر آورده نشود.
به نوشتهء روزنامه، این هم امکان دارد که شک و تردید ها غلط ثابت شود، اما مشکل اساسی سیاست ادارهء اوباما بیشتر متکی به مصارف جنگ است، تا دورنمای جنگ.
آن چه را که ایالات متحده امریکا در افغانستان انجام می دهد، غیر قابل توجیه می باشد، حتی اگر موفقیت هایی هم بدست آمده باشد.
روزنامه وال ستریت ژورنال در ادامه می نویسد:
مصارف جنگ قابل توجه است. در افغانستان حدود یک صد هزار عسکر امریکایی حضور دارند. که تنها در سال جاری 500 عسکر امریکایی کشته شده و ده برابر این تعداد زخمی گردیده اند.
مصارف سالانه جنگ هم بین یک صد تا یک صدوبیست وپنج ملیارد دالر است. این تعهد، علاوه براین که باعث کاهش یک بخش قابل توجهء منابع نظامی واستخباراتی می شود، باعث اتلاف وقت و انرژی مقامات در واشنگتن وخارج نیز می باشد.
به نوشتهء روزنامه، در برابرآرایش یا صف بندی این همه، خطری هم وجود دارد:
خطراول این که مهم است تا افغانستان یک بار دیگربه تخته خیز حملات تروریستان علیهء ایالات متحده مبدل امریکا نشود.
خطر دوم خود پاکستان است. بعضی ها استدلال می نمایند که ما باید افغانستان را با ثبات بسازیم، تا مبادا که افغانستان به تخته خیز برای بی ثبات ساختن تبدیل پاکستان شود، کشوری که هم میزبان خطرناکترین گروپهای تروریستی است وهم دارای یک صد سرگلولهء اتمی می باشد.
روزنامه وال ستریت ژورنال می افزاید:
پاکستان از طالبان افغان که آجندای بی ثبات ساختن پاکستان را ندارند حمایت می نماید و برای آن ها پایگاه ها فراهم می کند. پس ما چرا نسبت به پاکستان تشویش بیشتر داشته باشیم؟
روزنامه می پرسد:
پس سیاست ایالات متحده امریکا باید چه باشد؟
خروج کامل از افغانستان هم مصلحت نیست، زیرا این به نفع ایالات متحدهء امریکا نیست که خطر تروریستان از بین نرفته باشد، اما ایالات متحده امریکا باید تلاش هایش را محدود سازد. به این معنی که در ارزیابی دیگر، که قرار است در بهار سال آینده صورت گیرد، باید تعداد نیروهای خودرا تا سال 2012 میلادی به 30000 تن برساند. در حین زمان نیروهای امنیتی افغان را تربیه و تقویت کرده، کمک های اقتصادی را برای رهبران محلی در ولایات و همچنان به حکومت مرکزی افغانستان بیشتر سازد.
ادارهء اوباما سومین ارزیابی سیاست خودرا در بارهء افغانستان و پاکستان تکمیل کرد. دراین ارزیابی چنان استدلال شده است که گویا برخورد فعلی به پیشرفت هایی نایل شده، نیروهای امنیتی افغان تا سال 2014 میلادی به پایهء می رسند که در برابر طالبان که به حد کافی ضعیف شده اند. ایستاده گی نمایند.
در حین زمان بعضی مقامات امریکایی به این باورند که دوام فشار های نظامی می تواند بسیاری طالبان را مجبورسازد تا به عوض دوام جنگ به تغییر جهت بپردازند.
اما دلایلی هم وجود دارد که در بارهء این پیشرفت ها شک کرد:
اول این که پیشرفت درآن ساحات افغانستان به عمل آمده که نیروهای امریکایی با قوت تمام فعالیت دارند، زمانی که نیروهای امریکایی این ساحات را ترک کنند، پیشرفت ها نیز از بین خواهند رفت.
دوم نهاد ها وموسسات حکومت مرکزی در افغانستان در اصل ضعیف است، طالبان به سر سختی به جنگ ادامه خواهند داد و پاکستان نیز به حمایت خود از طالبان افغان ادامه خواهند داد و برای آن ها پناگاه ها تهیه خواهد کرد .
بنا همه این ها باعث می شود تا اهدافی را که ایالات متحده امریکا آن را تعقیب می کند بر آورده نشود.
به نوشتهء روزنامه، این هم امکان دارد که شک و تردید ها غلط ثابت شود، اما مشکل اساسی سیاست ادارهء اوباما بیشتر متکی به مصارف جنگ است، تا دورنمای جنگ.
آن چه را که ایالات متحده امریکا در افغانستان انجام می دهد، غیر قابل توجیه می باشد، حتی اگر موفقیت هایی هم بدست آمده باشد.
روزنامه وال ستریت ژورنال در ادامه می نویسد:
مصارف جنگ قابل توجه است. در افغانستان حدود یک صد هزار عسکر امریکایی حضور دارند. که تنها در سال جاری 500 عسکر امریکایی کشته شده و ده برابر این تعداد زخمی گردیده اند.
مصارف سالانه جنگ هم بین یک صد تا یک صدوبیست وپنج ملیارد دالر است. این تعهد، علاوه براین که باعث کاهش یک بخش قابل توجهء منابع نظامی واستخباراتی می شود، باعث اتلاف وقت و انرژی مقامات در واشنگتن وخارج نیز می باشد.
به نوشتهء روزنامه، در برابرآرایش یا صف بندی این همه، خطری هم وجود دارد:
خطراول این که مهم است تا افغانستان یک بار دیگربه تخته خیز حملات تروریستان علیهء ایالات متحده مبدل امریکا نشود.
خطر دوم خود پاکستان است. بعضی ها استدلال می نمایند که ما باید افغانستان را با ثبات بسازیم، تا مبادا که افغانستان به تخته خیز برای بی ثبات ساختن تبدیل پاکستان شود، کشوری که هم میزبان خطرناکترین گروپهای تروریستی است وهم دارای یک صد سرگلولهء اتمی می باشد.
روزنامه وال ستریت ژورنال می افزاید:
پاکستان از طالبان افغان که آجندای بی ثبات ساختن پاکستان را ندارند حمایت می نماید و برای آن ها پایگاه ها فراهم می کند. پس ما چرا نسبت به پاکستان تشویش بیشتر داشته باشیم؟
روزنامه می پرسد:
پس سیاست ایالات متحده امریکا باید چه باشد؟
خروج کامل از افغانستان هم مصلحت نیست، زیرا این به نفع ایالات متحدهء امریکا نیست که خطر تروریستان از بین نرفته باشد، اما ایالات متحده امریکا باید تلاش هایش را محدود سازد. به این معنی که در ارزیابی دیگر، که قرار است در بهار سال آینده صورت گیرد، باید تعداد نیروهای خودرا تا سال 2012 میلادی به 30000 تن برساند. در حین زمان نیروهای امنیتی افغان را تربیه و تقویت کرده، کمک های اقتصادی را برای رهبران محلی در ولایات و همچنان به حکومت مرکزی افغانستان بیشتر سازد.
