یک دیپلومات بلند پایهء بریتانوی مجبور ساخته شد تا از گفته های قبلی اش عدول کند.
مارک سدویل نمایندهء بلند پایه ملکی ناتو در افغانستان گفته بود، اطفالیکه در کابل بزرگ می شوند، نسبت به آنهای که در لندن، گلاسگو یا نیویارک بزرگ می شوند، مصوون تر هستند.
این اظهارات او از سوی سازمان های کمک رسانی به شمول سازمان نجات اطفال، محکوم، نادرست و گمراه کننده خوانده شد.
اما آقای سدویل به روزنامهء تایمز لندن گفته است که بیانات او به درستی افاده نشده است.
سیدویل نمایندهء ملکی ناتو در افغانستان می گوید، در مصاحبهء اصلی با کانال مخصوص تلویزیونی بی، بی، سی که برای اطفال پخش می شود، گفته بود:
« این جا در کابل و در سایر شهرهای بزرگ افغانستان، واقعاً یک تعداد کمی از بمب ها وجود دارد و اطفال این جا ممکن مصوون تر باشند تا در لندن، نیویارک ، گلاسگو یا بسیاری شهر های دیگر.»
اما روزنامهء تایمز می نویسد، ما امشب در هوای سرد تحت صفر، اطفال 9 ساله را یافتیم که در عقب دروازهء دفتر مرکزی ناتو، جای که دفتر آقای سدویل نیز در آن موقعیت دارد، گدایی می کنند.
این سرک به علت حملات انتحاری علیه کاروان های ناتو، یکی از خطر ناک ترین سرک در شهر کابل است. چنان چه در سال گذشته در همین سرک در یک حملهء انتحاری، چندین طفل فقیر و گدا کشته شدند.
یک طفل 13 ساله بنام نجیب الله به روزنامهء تایمز گفته است:
« من می دانم این جا خطرناک است. این جا بعضاً حملهء انتحاری صورت می گیرد و خارجی ها هم به سرعت عبور می کنند. اما من چه انتخاب دیگر می توانم داشته باشم؟»
به نوشته روزنامهء تایمز، از جملهء تقریباً دو ملیون اطفال کارگر افغانستان، بعضی ها در عقب دیوار های مستحکم ناتو به کارهای شاقه مانند، موتر شویی، حمالی و پیش خدمتی می پردازند.
بعضی کارهای ساختمانی انجام می دهند و بعضی هم در زباله دانی ها در صدد یافتن پارچهء آهن و پلاستیک هستند تا از فروش آن برای خود و خانوادهء خود قوت و لایموت تهیه نمایند.
در یک راپوری که در ماه جون از طرف موسسهء نظارت اطفال و کشمکش های جنگ به نشر رسیده، افغانستان را منحیث یکی از خراب ترین محل جهان برای نوزاد یا اطفال تازه تولد شده توضیح کرده است.
یک سخنگوی موسسهء نجات اطفال می گوید، علاوه از مواد انفجاری و بمب که باعث تلفات اطفال می شود، در افغانستان از هر چهار طفل، یکی قبل از رسیدن به سن پنج سالگی می میرد.
آنها در نتیجهء انفجار بمب نمی میرند، بلکه آنها از سبب مصاب شدن به امراض سینه بغل و از اسهال می میرند. بناءً افغانستان نمی تواند یک محل مصوون برای اطفال باشد.
روزنامه تایمز در اخیر مقاله می نویسد، به اساس گزارش ها، یک صد و نود و یک هزار طفل در داخل افغانستان از منازل و محلات شان بی جاه شده اند که بسیاری آنها در زیر خیمه ها و در خرابه ها در اطراف شهر کابل بود و باش دارند.
به اساس راپور ملل متحد، میان ماه سپتامبر سال 2007 تا ماه اکتوبر سال 2010 میلادی، حد اقل 1795 طفل در نتیجهء خشونت در افغانستان کشته یا زخمی شده اند.
اما آقای سدویل نمایندهء ملکی ناتو در افغانستان می گوید:
« من می خواستم به اطفال بریتانوی توضیح کنم که خشونت ها در سر تا سر افغانستان تا چه اندازه نا هموار است.»
مارک سدویل نمایندهء بلند پایه ملکی ناتو در افغانستان گفته بود، اطفالیکه در کابل بزرگ می شوند، نسبت به آنهای که در لندن، گلاسگو یا نیویارک بزرگ می شوند، مصوون تر هستند.
این اظهارات او از سوی سازمان های کمک رسانی به شمول سازمان نجات اطفال، محکوم، نادرست و گمراه کننده خوانده شد.
اما آقای سدویل به روزنامهء تایمز لندن گفته است که بیانات او به درستی افاده نشده است.
سیدویل نمایندهء ملکی ناتو در افغانستان می گوید، در مصاحبهء اصلی با کانال مخصوص تلویزیونی بی، بی، سی که برای اطفال پخش می شود، گفته بود:
« این جا در کابل و در سایر شهرهای بزرگ افغانستان، واقعاً یک تعداد کمی از بمب ها وجود دارد و اطفال این جا ممکن مصوون تر باشند تا در لندن، نیویارک ، گلاسگو یا بسیاری شهر های دیگر.»
اما روزنامهء تایمز می نویسد، ما امشب در هوای سرد تحت صفر، اطفال 9 ساله را یافتیم که در عقب دروازهء دفتر مرکزی ناتو، جای که دفتر آقای سدویل نیز در آن موقعیت دارد، گدایی می کنند.
این سرک به علت حملات انتحاری علیه کاروان های ناتو، یکی از خطر ناک ترین سرک در شهر کابل است. چنان چه در سال گذشته در همین سرک در یک حملهء انتحاری، چندین طفل فقیر و گدا کشته شدند.
یک طفل 13 ساله بنام نجیب الله به روزنامهء تایمز گفته است:
« من می دانم این جا خطرناک است. این جا بعضاً حملهء انتحاری صورت می گیرد و خارجی ها هم به سرعت عبور می کنند. اما من چه انتخاب دیگر می توانم داشته باشم؟»
به نوشته روزنامهء تایمز، از جملهء تقریباً دو ملیون اطفال کارگر افغانستان، بعضی ها در عقب دیوار های مستحکم ناتو به کارهای شاقه مانند، موتر شویی، حمالی و پیش خدمتی می پردازند.
بعضی کارهای ساختمانی انجام می دهند و بعضی هم در زباله دانی ها در صدد یافتن پارچهء آهن و پلاستیک هستند تا از فروش آن برای خود و خانوادهء خود قوت و لایموت تهیه نمایند.
در یک راپوری که در ماه جون از طرف موسسهء نظارت اطفال و کشمکش های جنگ به نشر رسیده، افغانستان را منحیث یکی از خراب ترین محل جهان برای نوزاد یا اطفال تازه تولد شده توضیح کرده است.
یک سخنگوی موسسهء نجات اطفال می گوید، علاوه از مواد انفجاری و بمب که باعث تلفات اطفال می شود، در افغانستان از هر چهار طفل، یکی قبل از رسیدن به سن پنج سالگی می میرد.
آنها در نتیجهء انفجار بمب نمی میرند، بلکه آنها از سبب مصاب شدن به امراض سینه بغل و از اسهال می میرند. بناءً افغانستان نمی تواند یک محل مصوون برای اطفال باشد.
روزنامه تایمز در اخیر مقاله می نویسد، به اساس گزارش ها، یک صد و نود و یک هزار طفل در داخل افغانستان از منازل و محلات شان بی جاه شده اند که بسیاری آنها در زیر خیمه ها و در خرابه ها در اطراف شهر کابل بود و باش دارند.
به اساس راپور ملل متحد، میان ماه سپتامبر سال 2007 تا ماه اکتوبر سال 2010 میلادی، حد اقل 1795 طفل در نتیجهء خشونت در افغانستان کشته یا زخمی شده اند.
اما آقای سدویل نمایندهء ملکی ناتو در افغانستان می گوید:
« من می خواستم به اطفال بریتانوی توضیح کنم که خشونت ها در سر تا سر افغانستان تا چه اندازه نا هموار است.»
