حالا زمان آن فراء رسیده است تا دربارهء افغانستان واقع بینانه عمل کرد. خروج نیروهای نظامی از این کشور یک انتخاب مناسب نیست. این سر آغاز تبصرهء فرید ذکریا یکی از سر محررین مجله نیوزیک امریکا است که در شمارهء اخیر این مجله به نشر رسیده است. فرید ذکریا می نویسد:
طی هشت سال گذشته ایالات متحده امریکا، ناتو، اتحادیهء اروپا و سایر کشورها برای برقراری ثبات درافغانستان بطور گستردهء سرمایه گذاری کرده اند و آنها باید بخاطر سرسختی که طالبان از خود نشان داده اند، افغانستان را ترک نگویند.
اما به نوشتهء او هنوز وقت از دست نرفته است تا در مورد این کشور واقع بینانه عمل کرد. وی می نویسد:
تا هنوز میان اهداف اداره بارک اوباما و وسایل برای نایل شدن به این اهداف ، خلاء وجود دارد.
ویمی نویسد، بهتر است که این خلاء به عوض اعزام ده ها هزار سرباز اضافی، با درک درست از چیزهای که در افغانستان قابل دریافت است پر شود.
فرید ذکریا
فرید ذکریا به این واقعیت اشاره می کند که پس از یازدهم سپتامبر حملهء مشابه به وقوع نه پیوسته ، زیرا القاعده در افغانستان و پاکستان در حال فرار بوده است.
وی به نقل از یک مقام نظامی امریکایی می نویسد که حضور امریکا در افغانستان در زمینهء هدف قرار دادن رهبران و مراکز القاعده بسیار مهم بوده است.
فرید ذکریا در ادامه می نویسد:
به نظر می رسد که اداره اوباما در برابر وضعیت روبه وخامت در افغانستان با افزایش سرباز، تلاش های ملکی و ماموریت ها پاسخ داده است. اما به نوشته وی اگر هدف یک افغانستان قوی، حکومت مرکزی فعال و اقتصاد با دوام باشد این هدف به سال ها نه بلکه به دهه ها نیاز دارد.
افغانستان یکی از ده کشور فقیر جهان است و حکومت مرکزی این کشور در طول قرن ها همیشه ضعیف بوده، گراف بی سوادی در آنجا هفتاد در صد می باشد.
به نوشته وی پیشنهادی را که برخی اعضای کانگرس امریکا برای ساختن چهار صد هزار نیروی نظامی در افغانستان مطرح کرده اند، به صورت عملی مشکل است زیرا مصارف آن سه صد فیصد بیشتر از عواید داخلی افغانستان خواهد بود.
ذکریا با یاد آوری از مشکلات موجود در افغانستان می نویسد، باید در این کشور توجه از دولت سازی به معامله گرایی تغییر داده شود.
به نوشته فرید ذکریا مشکل اساسی در افغانستان پشتون ها اند که 45 درصد نفوس این کشور و صد درصد طالبان را تشکیل می دهند که خود را در قدرت احساس نمی کنند. به نوشته وی نیاز است تا با آنها مذاکره آغاز شود.
فرید ذکریا می نویسد:
باید از خود ساختن قبایل پشتون از طریق دادن امتیازات مالی به آنها در مرکز استراتیژی امریکا برای ثبات در افغانستان قرار گیرد، بریتانیا هم در زمان حاکمیت اش در افغانستان از این سیاست استفاده می کرد.
تلاش ها تا هنوز برای مذاکره با طالبان محدود بوده است. به نوشته ذکریا برخی ها رییس جمهور حامد کرزی را در این مورد مقصر می دانند که می خواهد بشکل توهمی این پروسه را با مذاکره با ملا محمد عمر رهبر طالبان آغاز کند، در حالیکه ملاعمر هیچ نشانهء برای معامله در این زمینه نشان نداده است.
آقای ذکریا در ادامه می نویسد:
حکومت امریکا نیز در این زمینه بی میل بوده، حد اقل منتظر است که طالبان در موقف دفاعی قرار بگیرند.
ذکریا علاوه می کند، معامله گرایی به مراحل بالا گسترش یابد و مقامات امریکایی باید انتقاد از کرزی را متوقف سازند، زیرا به نوشتهء او بدیل دیگری وجود ندارد.
وی می نویسد، افغانستان به یک رهبر پشتون نیاز دارد و کرزی همان رهبریست که می شود از او حمایت کرد.
ذکریا می نویسد، اگر فرض کنیم که اتهامات فساد و تقلب در انتخابات علیهء کرزی واقعیت دارند. آیا کسی فکر کرده می تواند که جانشین او صادق تر و با کفایت تر خواهد بود؟
به نوشتهء ذکریا بهترین استراتیژی این خواهد بود که اگرکرزی با رقیب پیشتازش عبدالله عبدالله یک نوع ایتلاف بوجود آورد. به نوشته وی انتخابات مکدر در حقیقت زمینه ایجاد یک حکومت وحدت ملی را به میان آورده است.
فرید ذکریا می نویسد، سه راه برای تغییر وضعیت امنیتی در افغانستان وجود دارد:
• افزایش سربازان خارجی،
• افزایش رقم سربازان افغان،
• کاهش در شمار نیروهای دشمن با وادار ساختن آنها برای تغییر جهت و یا این که سلاح شان را به زمین بگذارند.
به نوشتهء فرید ذکریا استراتیژی سوم در عراق موفق بوده، باید هر چه زود تر در افغانستان عملی شود.
فرید ذکریا تاکید می کند، تا چند سال آینده افغانستان بازهم نادار، فاسد و غیر فعال خواهد بود، اما علاوه می کند:
"اگر ما معامله درست کنیم، در نتیجهء آن رهبران افغانستان کسانی خواهند بود که با رهبری آنها این کشور دیگر از القاعده و گروه های تروریست مشابه آن، مهمان نوازی نخواهد کرد."
فرید ذکریا این را تعریف موفقیت در افغانستان می داند.
طی هشت سال گذشته ایالات متحده امریکا، ناتو، اتحادیهء اروپا و سایر کشورها برای برقراری ثبات درافغانستان بطور گستردهء سرمایه گذاری کرده اند و آنها باید بخاطر سرسختی که طالبان از خود نشان داده اند، افغانستان را ترک نگویند.
اما به نوشتهء او هنوز وقت از دست نرفته است تا در مورد این کشور واقع بینانه عمل کرد. وی می نویسد:
تا هنوز میان اهداف اداره بارک اوباما و وسایل برای نایل شدن به این اهداف ، خلاء وجود دارد.
ویمی نویسد، بهتر است که این خلاء به عوض اعزام ده ها هزار سرباز اضافی، با درک درست از چیزهای که در افغانستان قابل دریافت است پر شود.
فرید ذکریا به این واقعیت اشاره می کند که پس از یازدهم سپتامبر حملهء مشابه به وقوع نه پیوسته ، زیرا القاعده در افغانستان و پاکستان در حال فرار بوده است.
وی به نقل از یک مقام نظامی امریکایی می نویسد که حضور امریکا در افغانستان در زمینهء هدف قرار دادن رهبران و مراکز القاعده بسیار مهم بوده است.
فرید ذکریا در ادامه می نویسد:
به نظر می رسد که اداره اوباما در برابر وضعیت روبه وخامت در افغانستان با افزایش سرباز، تلاش های ملکی و ماموریت ها پاسخ داده است. اما به نوشته وی اگر هدف یک افغانستان قوی، حکومت مرکزی فعال و اقتصاد با دوام باشد این هدف به سال ها نه بلکه به دهه ها نیاز دارد.
افغانستان یکی از ده کشور فقیر جهان است و حکومت مرکزی این کشور در طول قرن ها همیشه ضعیف بوده، گراف بی سوادی در آنجا هفتاد در صد می باشد.
به نوشته وی پیشنهادی را که برخی اعضای کانگرس امریکا برای ساختن چهار صد هزار نیروی نظامی در افغانستان مطرح کرده اند، به صورت عملی مشکل است زیرا مصارف آن سه صد فیصد بیشتر از عواید داخلی افغانستان خواهد بود.
ذکریا با یاد آوری از مشکلات موجود در افغانستان می نویسد، باید در این کشور توجه از دولت سازی به معامله گرایی تغییر داده شود.
به نوشته فرید ذکریا مشکل اساسی در افغانستان پشتون ها اند که 45 درصد نفوس این کشور و صد درصد طالبان را تشکیل می دهند که خود را در قدرت احساس نمی کنند. به نوشته وی نیاز است تا با آنها مذاکره آغاز شود.
فرید ذکریا می نویسد:
باید از خود ساختن قبایل پشتون از طریق دادن امتیازات مالی به آنها در مرکز استراتیژی امریکا برای ثبات در افغانستان قرار گیرد، بریتانیا هم در زمان حاکمیت اش در افغانستان از این سیاست استفاده می کرد.
تلاش ها تا هنوز برای مذاکره با طالبان محدود بوده است. به نوشته ذکریا برخی ها رییس جمهور حامد کرزی را در این مورد مقصر می دانند که می خواهد بشکل توهمی این پروسه را با مذاکره با ملا محمد عمر رهبر طالبان آغاز کند، در حالیکه ملاعمر هیچ نشانهء برای معامله در این زمینه نشان نداده است.
آقای ذکریا در ادامه می نویسد:
حکومت امریکا نیز در این زمینه بی میل بوده، حد اقل منتظر است که طالبان در موقف دفاعی قرار بگیرند.
ذکریا علاوه می کند، معامله گرایی به مراحل بالا گسترش یابد و مقامات امریکایی باید انتقاد از کرزی را متوقف سازند، زیرا به نوشتهء او بدیل دیگری وجود ندارد.
وی می نویسد، افغانستان به یک رهبر پشتون نیاز دارد و کرزی همان رهبریست که می شود از او حمایت کرد.
ذکریا می نویسد، اگر فرض کنیم که اتهامات فساد و تقلب در انتخابات علیهء کرزی واقعیت دارند. آیا کسی فکر کرده می تواند که جانشین او صادق تر و با کفایت تر خواهد بود؟
به نوشتهء ذکریا بهترین استراتیژی این خواهد بود که اگرکرزی با رقیب پیشتازش عبدالله عبدالله یک نوع ایتلاف بوجود آورد. به نوشته وی انتخابات مکدر در حقیقت زمینه ایجاد یک حکومت وحدت ملی را به میان آورده است.
فرید ذکریا می نویسد، سه راه برای تغییر وضعیت امنیتی در افغانستان وجود دارد:
• افزایش سربازان خارجی،
• افزایش رقم سربازان افغان،
• کاهش در شمار نیروهای دشمن با وادار ساختن آنها برای تغییر جهت و یا این که سلاح شان را به زمین بگذارند.
به نوشتهء فرید ذکریا استراتیژی سوم در عراق موفق بوده، باید هر چه زود تر در افغانستان عملی شود.
فرید ذکریا تاکید می کند، تا چند سال آینده افغانستان بازهم نادار، فاسد و غیر فعال خواهد بود، اما علاوه می کند:
"اگر ما معامله درست کنیم، در نتیجهء آن رهبران افغانستان کسانی خواهند بود که با رهبری آنها این کشور دیگر از القاعده و گروه های تروریست مشابه آن، مهمان نوازی نخواهد کرد."
فرید ذکریا این را تعریف موفقیت در افغانستان می داند.
